Afscheid nemen

“Snel, snel, snel!” Gehaast trekt iemand mijn hesje aan. Op de achtergrond wordt de lucht steeds zwarter. Ik weet niet zeker of ik de vluchtige uitleg heb begrepen. Maar dan wordt de parachute al vastgeklikt en schiet ik zo’n twintig meter de lucht in. Rechts zie ik de uitgestrekte heuvels aan de kust, met daarboven de dreigende onweerslucht. Het is niet eng. Het is prachtig. Maar mag ik me nou wel of niet loslaten in de lucht? Ik weet het niet meer, dus hou ik me maar vast, ook al is dat nogal zwaar. De wind trekt aan mijn armen. Na enkele minuten houdt iemand de blauwe vlag omhoog. Oké, trekken! Ik gebruik al mijn kracht, maar ik ga niet naar beneden. Shit…

Ik maak nog een rondje. Opeens ben ik twee keer zo lang aan het parasailen als Jesse, degene die voor mij aan de beurt was. Mijn armen trillen van vermoeidheid. Zou ik deze keer wel hard genoeg kunnen trekken om naar beneden te kunnen gaan? O shit, shit, shit, shit. We naderen het strand nu van de andere kant en de blauwe vlag gaat omhoog. Trekken! Tot mijn opluchting ga ik naar beneden. Zo’n tien mensen proberen me op te vangen. Uiteindelijk lag het niet aan mij, maar aan de wind dat ik niet kon landen. Het parasailen duurde korter dan normaal vanwege het naderende onweer, maar het was ook spotgoedkoop. En wij zijn blij dat we het toch nog hebben kunnen doen!

Dolfijnen en watervallen
Tijdens het raften heb ik Kristel ontmoet, die mensen zocht om een weekend mee naar het noorden te gaan. Mij leek het leuk! Ze had nog een berichtje op facebook gezet, waarop een jongen reageerde die we eigenlijk allebei niet kenden. Het gevolg? Op donderdag ontmoetten we elkaar in de stad Ubud en namen we een taxi naar het noorden. We maakten kennis tijdens de rit. Gelukkig klikte het goed. We kwamen aan in Lovina en gingen naar hetzelfde hostel waar ik vorige week was. Bij daglicht bleek er niet zoveel te beleven, dus hadden we een goede reden om milkshakes en cappuccino’s te drinken.

De volgende ochtend om 6 uur gingen we het water op om dolfijnen te zien. Toen iemand ze na drie kwartier vond, zetten alle dertig bootjes direct koers naar die plek. Het was hilarisch om te zien hoe al die bootjes achter de dolfijnen aangingen! Meestal zag je alleen de vinnen, maar twee keer sprong er een dolfijn uit het water. ’s Middags gingen we parasailen en daarna reden we naar Munduk, een dorp hoog in de bergen. Daar konden we weer milkshakes en cappuccino’s drinken, maar nu met een fantastisch uitzicht.

De volgende ochtend maakten we een tocht van vier uur langs twee watervallen en enkele rijstvelden. Ik kreeg twee bloedzuigertjes op mijn hand. Gelukkig wist Jesse, die al vijf maanden aan het backpacken is, meteen hoe ik er vanaf moest komen. Ik voelde me opeens best wel een beetje stoer. En de dag daarna maakten we een trip door Bali met Kadek, de eigenaar van het lokale restaurant. Ik heb nu bijna heel Bali gezien!

Ceremonie en berg beklimmen
Vorige week was de meest uitgebreide ceremonie die ik tot nu toe heb meegemaakt. Deze werd georganiseerd ter ere van iemand die twee jaar geleden gecremeerd is, voor een goede overgang naar het volgende leven. Enkele van onze studenten voerden een Balinese dans op. En een paar mannen zetten maskers op en begonnen om de beurt schokkerig te dansen. Daarna was er gratis eten voor iedereen. Heel bijzonder om mee te maken! In het dorp werd deze ceremonie voor honderden mensen tegelijk gehouden, maar de eigenaar van de school had genoeg geld voor een eigen ceremonie. Ze hadden twee weken aan de versieringen gewerkt. En nog iets heel anders: afgelopen woensdag vertrokken we om 2 uur ’s nachts naar de mount Batur. Met zaklampen klauterden we omhoog. Het was best zwaar, maar de zonsopgang was prachtig. (zie de foto’s).

Afscheid
Deze week was mijn laatste week van het project. Over een uurtje ga ik twee weken rondreizen met kennissen van Java. Ik hoop dat het leuk wordt! Maar het afscheid vond ik wel lastig. Ik had drie klassen. Eén op maandag en woensdag. Eén op dinsdag en donderdag. En een avondklas op maandag en woensdag bestaande uit slechts één student. Weet je nog die jonge monteur (Ikadeck) die zo gemotiveerd was om Engels te leren? Hem heb ik heel goed leren kennen. En twee weken geleden kwam er een net zo gemotiveerde verpleegkundige bij. Nu ik twee studenten had, voelde het eindelijk meer als lesgeven! En bij mijn laatste les kwamen er opeens nog twee nieuwe studenten opdagen! Ikadeck had de avondklas namelijk aangeraden bij zijn vrienden. Dat voelde als een groot compliment! Na de laatste les hebben we nog een heleboel foto’s gemaakt en speelde Ikadeck nog een lied op een gitaar.

Toen ik vorige week naar Lovina ging en iemand anders één keer mijn klas overnam, kreeg ik een berichtje van een student van mijn donderdagklas. Waar ik was. En of ik volgende week wel terugkwam? En of ik écht zeker wist dat ik volgende week terugkwam? Zo ontzettend lief! Gisteren was het afscheid met deze klas. De twee meiden moesten bijna huilen. En de jongen zei: “Thank you very much for teaching me. I really loved studying with you. You are a very… kind teacher. Tonight I can not sleep because I am so sad.” En eerlijk? Ik kon ook niet slapen.

Het is tijd om te gaan. Mijn laptop en koffer laat ik voorlopig achter op het project, dus misschien is dit mijn laatste blog. Tot over twee weken!