Zwart zand en een vers voor de geesten

Wie had het ook alweer over de prachtige, witte stranden van Bali? De stranden hier vlakbij zijn zwart en fonkelen prachtig in de zon! Het dichtstbijzijnde lavastrand is slechts een kwartiertje lopen. Helaas is de stroming te sterk om te zwemmen, dus de eerste week probeerde ik er vooral achter te komen waar dat wel kan. Bij de andere vrijwilligers stond ik daardoor meteen al bekend als ‘de zwemmer’.

Weekendtrip
En afgelopen weekend kon het! We geven normaal vier dagen les en hebben dan nog drie dagen om het eiland te verkennen. De anderen wilden naar Kuta voor het nachtleven, ik voor de zee, dus dat was een win-winsituatie. Kuta is supertoeristisch, overal staan verkopers die je aanspreken. En omdat je er Westers uitziet, ligt de prijs opeens veel hoger dan normaal. Onderhandelen dus! “Deze zonnebril kost 150.000 rupiah (10 euro)”, zei een straatverkoper tegen mij. “Oké, ik heb ze ergens anders voor 50.000 gezien, dus dan ga ik daar wel heen”, zei ik terwijl ik weg wilde lopen. “Oké, oké, 50.000!” Kuta deed me eigenlijk heel erg denken aan de toeristische kustplaatsen in Italië en Spanje.

Hier was het strand wel wit en er waren geweldige golven! Ik heb twee uur heerlijk kunnen zwemmen, daarna wilden de anderen terug omdat ze verbrandden (ik verbrand bijna nooit, gheghe :) ). Als ik de weg naar het hotel wist, was ik wel langer gebleven, maar ik heb het richtingsgevoel van een baksteen… ’s Avonds gingen we uit en zagen we vooral heel veel ruige, dronken Australiërs.

Bidden in de regen
Het hotel kostte slechts 6 euro per persoon per nacht, maar het was vies en het stonk heel erg, dus de volgende dag gingen we op zoek naar iets beters. We namen de taxi naar het kustplaatsje Canggu, omdat hier ’s avonds een openingsborrel was voor alle Nederlandse vrijwilligers en stagiairs op Bali. Dit hotel was prachtig, en dat voor 12 euro! Ja, alles op Bali is goedkoper dan in Nederland, maar wel duurder dan op Java. Op Java kun je voor 50 cent eten, hier eten we voor 3 euro. Na de lunch en de lange zoektocht naar een hotel dat plek had voor acht mensen (we moesten alsnog opsplitsen), bleef er nog slechts anderhalf uur over. De rest ging relaxen, ik ging Canggu in mijn eentje verkennen. In Canggu kon ik dat makkelijk: er was maar één lange weg, verdwalen was onmogelijk.

Ik vond vooral de tempels aan het strand bijzonder. Uiteraard ging ik weer het water in, en na 10 minuten begon het keihard te regenen. Nu kon ik kiezen: een eind door de koude regen rennen om te schuilen, of in het warme water blijven. Ik koos voor het laatste, net als veel andere toeristen. Ondertussen was er een groep mensen op het strand aan het bidden in traditionele, Balinese kleren. Heel bijzonder om te zien dat ze gewoon verder gingen met hun ritueel in de stromende regen. Toen het eindelijk droog was, waren mijn kleren op het strand doorweekt en zaten ze onder het zand. Hopelijk zou de hoteleigenaar me niet zien als ik zo vies mijn kamer inliep…

’s Avonds was er dus een borrel, waarbij we informatie kregen over de excursies die worden aangeboden. Ik heb me voor vier opgegeven: een vulkaan beklimmen, raften en twee eilanden bezoeken. En de volgende ochtend, zondag, gingen we alweer terug naar ons leercentrum. Daar had ik niet zoveel te doen; we hebben pas meer bewegingsvrijheid als we kleine brommers/scooters kunnen huren. In Indonesië zijn er net zoveel brommers als dat er in Nederland fietsen zijn. De brommers kregen we vandaag! Helaas mag ik niet rijden zonder rijbewijs (Waarom ben ik toch vijf keer gezakt voor het rijexamen? Zo oneerlijk!), maar hopelijk kan ik vrijwilligers of lokale mensen vinden die met me op pad willen en bij wie ik achterop kan, want ik wil echt heel veel zien. *Fingers crossed*.

Mantra voor de geesten
Van tevoren zag ik een beetje op tegen het lokale voedsel, op Java had ik namelijk heel vaak honger. Maar meevaller 1: er is hier brood en er is een broodrooster! Meevaller 2: het enige restaurantje in de buurt, is heel goed en heeft heel veel keuze! We eten er standaard op dinsdag en donderdag. Op maandag en woensdag kookt de manager voor ons, ook lokaal voedsel. Meevaller 3: Indonesisch voedsel zou heel pittig zijn, maar dat van hem niet… Zou hij het koken voor buitenlanders inmiddels gewend zijn?

We openen de Engelse les door gezamenlijk te zeggen: “Om swastyastu.” We sluiten de les af met “Om santi, santi, santi, om.” Als ik het goed heb begrepen, vragen we daarmee om een blessing van de geesten en de hindoeïstische goden en om vrede. Ter afscheid pakken de studenten mijn hand en drukken die tegen hun voorhoofd als teken van respect. Heel bijzonder. Eén klas probeer ik nu meervouden te leren. Dat vinden de tieners erg lastig, want er bestaat geen meervoud in het Indonesisch, je zegt hier: één hond, drie hond. Hetzelfde geldt voor verleden tijd, dus dat wordt nog interessant. Indonesisch is dus eigenlijk de makkelijkste taal ter wereld, waarom maken we er geen wereldtaal van?