Schildpadden en regenboogvissen

We gaan dood, we gaan dood, we gaan dood! Dat denken we allemaal tijdens de wilde taxirit op Lombok. Luid toeterend scheert de taxichauffeur door de bocht of over een helling. En bij elke bocht en helling verwachten we een tegenligger die tegen ons op zal knallen. De taxichauffeur is boos. Heel boos. Het eerste halfuur hing hij luid pratend aan de telefoon, lette nauwelijks op en reed met een slakkengang. Zijn Engels mocht dan slecht zijn, maar de irritatie in onze onderlinge gesprekken kun je in elke taal verstaan. Toen we daarna ook nog vroegen of we de boot zouden halen die over een uur vertrok, was hij er helemaal klaar mee. Als we sneller wilden, konden we dat krijgen. En dus racet hij nu de berg over, terwijl aapjes op de vangrail ons nakijken.

Vakantie
We zijn op weg naar de Gili eilanden, waar we vijf nachten zullen blijven. Er is geen les deze week vanwege een nationale feestdag. Deze feestdag, Silent Day, willen we best missen, want op die dag mag je alleen op je kamer zitten lezen. Geen boodschappen doen, geen elektriciteit gebruiken, niks. Veel toeristen vluchten naar een ander eiland. En wij dus ook. Bovendien is dit onze kans om lang genoeg naar de Gili-eilanden te gaan om ze alle drie te bekijken! De goedkoopste manier om bij de eilanden te komen, is door eerst een boot naar Lombok te pakken, een tocht van vier uur. Daarna zou een taxi er anderhalf uur over doen om ons naar een andere haven te brengen. En vanaf die haven vertrekken de bootjes naar de Gili-eilanden.

En we zijn levend en wel aangekomen op het eerste eiland! De drie Gili-eilanden zijn echt fantastisch. Er rijden geen auto’s of brommers; je kunt een fiets huren of een paard en wagen nemen om ergens te komen. Of lopen. Het eerste eiland, Gili Air, kun je bijvoorbeeld te voet in anderhalf uur bekijken. Aan het strand zijn barretjes, restaurantjes en winkeltjes. Bijna allemaal van bamboe, met een dak van stro. Op de Gili-eilanden zijn geen adembenemende bezienswaardigheden, het is gewoon ontzettend relaxt. We blijven één nacht op het kleinste eiland, in een blokhut van bamboe. Zelfs de douche bestaat uit een holle bamboestok waar warm water uitkomt!

Finding Nemo
De volgende dag gaan we naar eiland twee: Gili Meno. Hier zijn bijna geen mensen. We logeren in een bungalow op twee minuten lopen van het strand. Bij dit strand zijn drie restaurants, en iedereen kent ons al snel. Gili Meno is het mooiste eiland om te snorkelen, en dat doen we dan ook! Op de eerste dag huren we voor een euro een duikbril en zien we koraal, gekleurde vissen en zelfs… een zeeschildpad, die op zijn dooie gemak voorbij zwemt. En dat allemaal vlakbij het strand! De dag erna gaan we met een bootje de zee op en zie ik het onderwaterleven zoals ik alleen ken uit films. Blauw, rood en groen koraal in allerlei vormen. Geel-zwarte vissen, blauw-groene vissen en zelfs regenboogvissen! Onze gids geeft ze stukjes brood en plotseling zijn ze overal.

De laatste twee nachten brengen we door op het grootste eiland, Gili Trawangan. Dit is het meest toeristische eiland, het ‘feesteiland’. Toch zijn we niet echt uitgegaan; alle toeristen lijken om half elf al zwaar onder invloed, niet echt de sfeer waar we op hoopten. Aan de kant van de weg vragen lokale mensen steeds: “Mushroom? Mushroom?” Dus houden we het ’s avonds bij een cocktail en gaan we overdag winkelen of naar het strand. En natuurlijk hebben we de ‘beroemde schommelfoto’ gemaakt. Elke toerist doet dat en… wij dus ook. Het schijnt dat er normaal lange rijen voor staan, maar wij gingen de zonsopgang bekijken en hadden daarna die schommel voor onszelf. Fotoshoot!

Internationale kamer
Als we terugkomen bij de school, zien we een onbekend meisje. Ze vertelt dat ze een nieuwe vrijwilliger is. “Waar slaap je?” En opeens heb ik een nieuwe kamergenoot uit Noorwegen. Verrassing! We zijn nu met drie Nederlanders, vier Belgen, één meisje uit Colombia en dus één meisje uit Noorwegen. Ik deel mijn kamer met de meiden uit Colombia en Noorwegen, wat betekent dat ik de enige ben met een internationale kamer. En ook dat als ik ’s nachts half slapend iets zoek, ik eraan moet denken om in begrijpelijk Engels te spreken. Ik vind het heel tof dat ik op deze manier mensen uit andere landen beter leer kennen.

We zijn alleen wel met te veel vrijwilligers. Mijn nieuwe kamergenoot kan geen eigen klas krijgen en moet nu zelf maar kijken met wie ze les gaat geven. Ik geef zelf helaas ook minder les dan ik van tevoren had verwacht. Het lesgeven zelf blijft heel leuk, er hangt een goede sfeer, we plagen elkaar en de studenten zijn heel gemotiveerd!

Weloveyoutoo
Wat meteen opvalt in dit land, is dat Indonesiërs ontzettend vriendelijk zijn. Neem bijvoorbeeld het lokale restaurant hier vlakbij. De eigenaar komt vaak een praatje maken, ik kreeg vandaag nog een bord met fruit cadeau en als het regent, biedt een medewerker me altijd aan om me naar ons huis te brengen met de brommer. We konden de eigenaar zelfs om 21.30 nog bellen met de vraag of hij ons de volgende dag om 7.00 naar de boot wilde brengen! De wachtwoorden van de wifi zijn ook voorbeelden van de gastvrijheid, zoals ‘Weloveyoutoo’ en ‘Happywithyou’.

Op Gili Meno bood de eigenaar van de bungalow aan om ons met zijn boot naar het volgende eiland te brengen; dat scheelde geld en drie kwartier naar de haven lopen. En een ober ging met ons zwemmen om te laten zien waar de schildpadden zaten. De meeste Indonesiërs verdienen weinig en wonen in vervallen huisjes, en juist daarom is het zo bijzonder om te zien dat ze zo positief zijn en graag delen!

(Trouwens, ik ben nu net over de helft van de reis. Over iets minder dan vijf weken zie ik jullie weer!)