Op een brommer de bergen in

Daar reed ik dan. Zonder rijbewijs langs groene velden. Maar de brommer is gemakkelijk te besturen; met het rechterhandvat geef je gas, links zit de rem. Dus rijden over een boerenlandweggetje was geen probleem, zelfs al moest ik links rijden. Na tien minuten kwam ik aan in het dorpje Keramas. Iedereen keek naar me, alsof ze wisten dat ik geen rijbewijs had. (Maar waarschijnlijk omdat ik de enige toerist was.) In elk geval voelde het ongemakkelijk, dus keerde ik na vijf minuten rondlopen weer om. En als ik toch zou worden aangehouden? De boete is 3 euro. Maar hoe verleidelijk het ook is, ik ga Bali niet verkennen op de brommer, want als ik toch een ongeluk veroorzaak...

Maar waarom de verleiding toch zo groot was om brommer te gaan rijden? Ik had me nogal verveeld de laatste week. Ik geef les vanaf 17.00 en voorbereiden kost een uur, dus de rest van de dag doe ik weinig. En de andere vrijwilligers hebben meestal andere interesses dan ik, dus ook in het weekend is het geregeld lastig voor mij om ergens te komen. Er rijden geen bussen en te vaak een taxi nemen is te duur. Maar soms heb ik geluk: vorige week zaterdag ging mijn kamergenoot iemand ontmoeten en ze wilde mij wel afzetten in badplaats Sanur. Dus toen heb ik daar de hele dag rondgelopen. Als je alleen bent, raak je al snel aan de praat met andere mensen. Eén daarvan was een backpacker uit Sumatra. Hij is alleen en verkent Bali graag met anderen. Of ik zin had om een keer een dagtocht te maken? En ik dacht meteen: yes!

Rijstvelden en tempels
Dus een week later gingen we samen op pad. Dat was gisteren. Ik heb wel getwijfeld of het veilig was, in Nederland zou ik nooit met een jongen reizen, maar hier voelt het toch goed en het is heel gewoon om als backpacker met vreemden op pad te gaan. (Ik had voor de zekerheid wel even gelogen dat ik een vriend had). Onderweg zagen we overal mensen in traditionele kleding, ze zaten zelfs opgepropt in de laadbakken van vrachtwagens. Woensdag is Silent Day, een feestdag, en daarom zijn er deze week overal ceremonies. Gelukkig konden we toch de Goa Lawah tempel bekijken, vooral bekend om de grot vol vleermuizen.

Daarna stelde ik voor om naar het traditionele dorp Sidemen te gaan en reden we de bergen in. Of heuvels. Geen idee, maar mijn oren gingen in elk geval dichtzitten. En de brommer begon te pruttelen toen de weg te steil werd… Hij kwam nauwelijks meer vooruit. “Ik heb geen mountainmotorbike”, zei Ichlas.
“Als je brommer het niet overleeft, kunnen we beter teruggaan”, zei ik. “Anders zitten we straks vast in de bergen.”
“Nee, komt goed, we moeten de steile stukken gewoon lopen.” En zo kwamen we hoger en hoger en de uitzichten waren prachtig! We reden door veel traditionele dorpjes en zagen prachtige rijstvelden. We hoorden dat de Besakih tempel, de grootste van Bali, vlakbij was, dus toen zijn we daar ook nog heengereden. Ik denk dat de foto’s alles wel zeggen! Vervolgens zorgden we ervoor dat we uit de bergen waren voordat het donker was. Dit was de beste dag tot nu toe, we hebben zoveel gezien!

Heilig zeewater
Op dinsdag nodigde Indira, een meisje dat hier werkt, ons uit voor de ceremonie van haar broer, die jarig was. Dat wilden we natuurlijk graag meemaken, dus om 9 uur ’s ochtends waren we bij haar huis en doorzochten we haar kledingkast op zoek naar traditionele kleren voor ons allemaal. Net toen we ons allemaal hadden omgekleed, kwam het bericht dat de priester een andere ceremonie had en dat onze ceremonie nu om 14.00 zou zijn. Dus gingen we allemaal terug naar het schoolterrein. Vervolgens werd de ceremonie verplaatst naar 16.00. Tja, dan moeten we lesgeven. Maar we hebben in elk geval wel een leuke foto!

Een paar dagen later zijn we alsnog naar twee ceremonies in twee tempels geweest. We hadden Indira’s kleren nog steeds. De tempels waren van binnen prachtig versierd met gekleurde paraplu’s, elke kleur staat voor een god. Het ritueel bestond uit je handen voor je gezicht brengen met gekleurde bloemetjes ertussen. Na afloop goot een priester water in onze handen en mochten we het opdrinken. En vandaag was er nóg een ceremonie: deze keer niet in een tempel, maar op het strand. Het hele dorp wachtte in het gras en overal konden we lokaal voedsel en drinken kopen. Na ongeveer 1,5 uur was er een kleine optocht op het strand, met grote poppen en gouden manden. Vervolgens ging iedereen de zee in en verzamelde water in een fles of zakje; ik denk dat dat water nu heilig was. Echt ontzettend tof dat wij de Balinese cultuur op deze manier kunnen meemaken!

Spijbelende volwassenen
De laatste weken gaf ik elke dag om 17.00 één les en op maandag en woensdag nog avondles voor volwassenen. Probleem was dat die volwassenen nooit kwamen opdagen… Tot er op een maandag eindelijk iemand verscheen, een jongen van achttien. “Waarom wil je Engels leren?” vroeg ik hem. Hij legde me, in moeizaam Engels en met veel nadenken, uit dat hij in een garage werkt waar soms toeristen komen. Eén keer probeerde hij een toerist te helpen, maar het lukte hem niet en hij werd compleet uitgelachen.

“Oké, dan gaan we ons nu richten op het helpen van toeristen in een garage”, zei ik. Dus we oefenden de namen van brommeronderdelen, woorden als ‘kapot’ en ‘repareren’ en ik deed alsof ik een toerist was en hij mijn brommer moest repareren. En die jongen was zo blij! De volgende les kwam hij weer, terwijl hij eigenlijk ziek was. Ik vroeg na drie kwartier of hij wilde stoppen, maar nee, hij wilde doorgaan tot het einde. Op zulke momenten, als een student je zo uitgebreid bedankt, dan heb je het gevoel dat je echt iets moois kunt doen hier in Bali.