Het drama van de rat

“Word wakker, word wakker, de rat zit vast!” roept Maria, mijn Colombiaanse kamergenoot, midden in de nacht. “Vast? Wat bedoel je?” We hoorden al een paar nachten een beest lopen en eten. Het duurt even tot ik begrijp dat Maria’s rattenval een soort open boek met lijm is. “We moeten hem onder je bed vandaan krijgen!” roept ze. En ze pakt de bezem. En ik verplaats mijn koffer. En we kijken elkaar aan. “Als je hem wegduwt met een stok, probeert hij vast weg te rennen en breekt hij zijn poten”, zeg ik bezorgd. Maria begint hard te lachen. We kijken elkaar aan. “Ik ga het niet doen.” “Ik ook niet.”

We lopen op onze sokken naar buiten. Brandt daar licht? Manon is nog wakker en wenst ons succes. De Indonesische medewerkers hebben in de afgelopen weken zonder met hun ogen te knipperen ratten, wespen en bedbugs weggehaald, maar die zijn er nu niet. Behalve… “Laten we Tomy wakker maken”, zegt Maria. Dus lopen we naar de andere kant van het terrein. Tomy’s honden beginnen te blaffen. Het licht gaat aan. Met een grijns, alsof hij niet snapt waar we ons druk over maken, loopt Tomy mee naar onze kamer. Met een bezem veegt hij de rattenval met de vastgeplakte rat onder mijn bed vandaan. Hij is kleiner dan ik dacht. Zijn borst gaat snel op en neer. Op de één of andere manier dacht ik dat we de rat buiten vrij zouden laten. Een domme gedachte natuurlijk. Tomy slaat het boek dicht en zet zijn voet erop. Wij gillen. En het hele huis is boos.

Heilig bad
Over de doordeweekse dagen valt eigenlijk niets meer te vertellen. Het lesgeven duurt maar kort en de rest van de dag is er weinig te doen. Maar de weekenden blijven tof! Vorige week zondag ging ik voor het eerst in mijn leven raften. Dat was geweldig! Om ons heen waren heuvels met palmbomen en ander groen. Soms voeren we onder een smalle waterval door. Of we knalden hard tegen een rots en vielen allemaal achterover in de boot. Het spannendste moment was toen we van een vier meter hoge dam naar beneden vielen.

En de dag daarvoor zijn we weer naar een tempel geweest. Maar deze is anders; er is een soort stenen bad. “The holy water temple”, noemen de medewerkers het. Het water stroomt uit de monden van standbeelden. En als je op de juiste manier gekleed bent (met een sarong om je middel en een shirt dat je schouders bedekt) mag je het water in voor een heilige reiniging. Dus dat hebben we gedaan! “Wij gaan er altijd heen als we nachtmerries krijgen”, vertelde Kadek, de eigenaar van het lokale restaurant, me later. “Dan weten we dat het weer tijd is.”

Paasweekend
Afgelopen weekend ben ik weer met de jongen van Sumatra op pad geweest. Twee dagen. Wij verblijven in het zuiden van Bali en zijn naar het noorden gereden. De vorige keer gingen we op zoek naar de grote bezienswaardigheden, maar nu reden we vooral om de sfeer te proeven. Op de heenweg stopten we bij een prachtig meer. En op de terugweg bij de tempel op het meer, die bovenaan mijn lijstje stond. De rest van de bezienswaardigheden bewaar ik voor komend weekend; dan ga ik naar het noorden met een meisje dat ik tijdens het raften heb ontmoet. Op Bali wordt Pasen overigens niet echt gevierd. Op maandag was er gewoon les.

Ichlas, zoals de jongen uit Sumatra heet, is moslim en we hebben heel interessante gesprekken gevoerd. Zo leerde ik dat hij tijdens het bidden een app gebruikt die hem vertelt waar Mekka is. Ook vertelde hij me dat hij de tsunami op tweede kerstdag in 2004 heeft meegemaakt. Bij de aardbeving die eraan voorafging, zag hij de ramen van zijn middelbare school exploderen. In zijn huis zaten scheuren. Hij woont 40 kilometer van de kust, maar zijn oom en tante woonden vlakbij de zee en zijn nooit teruggevonden.

Armoede en afval
Als grote toeristische trekpleister verwacht je misschien weinig armoede op Bali, maar helaas is het tegendeel waar. Er is een groot contrast tussen de mooie hotels en bungalows aan het strand en de vervallen huisjes verderop. Vlakbij is er letterlijk een straat die rijk van arm scheidt. Over afval maken de mensen zich hier al helemaal niet druk. Toen ik in Kuta ging zwemmen, voelde ik voortdurend dingen bij mijn voeten. Geen vissen of kwallen, maar plastic zakjes en blikjes. Elke dag zien we wel rookwolken; afval dat wordt verbrand. Ook het strand hier vlakbij is ermee bezaaid.

Wat wel heel mooi is, is dat de studenten van deze school één keer in de maand het strand opruimen. Zo wil de school eraan bijdragen dat mensen zich bewust worden van het afvalprobleem. Vorige maand was ik ook mee en het was echt heel tof om in een lange stoet naar het strand te lopen. En daarna rolden we onze yogamatjes uit en was het tijd voor wat lichaamsbeweging!